لانا

صبحش با لانا شروع شده بود. عمیق و آبی و سرد. 

عمیق، آرام و پر از طنین محسوس زندگی.

آن روز روزِ قشنگی بود، یعنی کبوترهای آسمان توی صف پرواز میکردند، یعنی آن کفتر سفید با چشمانم حرف میزد، یعنی عطر برگ های اکالیپتوس حیاط دانشگاه حسابی دماغم را پر کرد. یعنی یاس ها لای انگشتانم جا خوش کرده بودند، و انتهای پرچمهایشان در دهانم حسابی شیرینی میکرد. به عنگبینی بهشتی میمانست. آن روز قشنگ بود. یعنی گل های کاغذی جلوی سلف را باد می آورد کنار قدمهات. یعنی از امتداد نسیم در کنار شانه هایت لذت میبردی. یعنی سنجاقک ها کنار دانشکده دارو پرواز میکردند. یعنی مرد میوه فروش به تو لبخند میزد و تراکنش هایت با موفقیت انجام میشد. شادمهر همان چیزی را میخواند که تو دوست داشتی، مادرت پشت تلفن یک ثانیه بیشتر میبوسیدت. آن شب صورت فلکی شکارچی درخشان تر از همیشه سه ستاره اش را به رخ میکشید. قلمت همانجور میرقصید که میخواستی و مصرع دوم شعری که همیشه یادت میرفت را به خاطر داشتی. شب خوابیدی، یعنی توانستی بخوابی و این یعنی خوش به حالت که شبانه روزت قشنگ ترین بوده و مخدوش و ملعون کسی که این اتفاق را لحظه ای در تو خراب کند. همینقدر از خوشبختی از سرمان هم زیاد است؛ اگر بلد نباشیم زندگی کنیم. که راستی، ته ته ایده آل هامان کاممان باز هم به شیرینی گل یاس نیست. 

فاش

دی

خیالم چقدر سنگین بود، چقدر مرگبار

چقدر از حمل دیماه بر شانه هایم میترسم

(زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بودند)

شاملو میگوید که مرا فریاد کن، مرا که درد مشترکم فریاد کن. و من به این درد مشترکِ تلخِ منفور می اندیشم که ریشه در شوکران دارد.

معده ام از ٥ دیماه ١٥ سال پیش تیر میکشد

تیر میکشد و دکلمه ی حامد عسکری را شیفت دیلیت کرده ام که یادم نیاید الله اکبر، بم ویران شد.

(ننویسید که بم تلی از آوار شدست، بم به خال لب یک دوست گرفتار شدست؛ بنویسید که با عطر وضو آوردند، نعش دلدار مرا لای پتو آورند)

اینکه همه جایم زیر آوار درد گرفته را چه کسی به خوبی تو به تصویر کشیده است آقای شاعر، دلم برای لحن شعرخوانیت در اردیبهشت توی آمفی تئاتر دانشکده پرستاری تنگ شده است.

لودوویکو حتی اگر شادترین نوت ها را هم بنوازد من گریه میکنم. زیر پتو، روی پتو، کنار پتو.

الله اکبر ازین دنیا که واژگون است در فنجان چای من. بامداد بود که قورت دادم همه ی خودم را و خواب پروین را دیدم. ( خواب دیدم که شعر و شاعر را، هر دو را در عذاب میخواهی، از مفاهیم خوابها پیداست/ خانه ام را خراب میخواهی) 

خواب دیدم که دب اکبر و خوشه ی پروین را اشتباه گرفته ام، که پروین حتماً دختر زیبایی بوده که در آسمان بم آرام گرفته. خواب یلدایی که به آوار رسید، خواب انارهای بنفش و خونمرده!

و خدا میداند چنتا ازین دیالوگ ها بین من و خدا جاری شد تا مرگ های تازه را کنار مرگ های کهنه خواباندم...

دیماه ٩٧

نور

این روزها را به کدام عنصرِ زمخت دنیا تشبیه کنم که حجم خورده شدنم را به خوبی به رخ بکشد...

به کدام ایمان دست یازم که تا صبح انسان بمانم!

به کدام باور تکیه کنم تا شکوهِ امیدم در هم نشکند

با کدام واژه ها بازی کنم که ردیف شعر هایم به هم نریزد... لیقه ام باید تر میشد اما نه به جوهرِ دیده!

٩ دقیقه است که دارم تلاش میکنم قوی ماندن را تشریح کنم و جز تلی از صبر و نگاه نمیبینم. تلی که منتظر است همان صنوبرِ سابقِ موسمِ خویش باشد. شیرین ترین میوه ی کالِ درختِ امروز آن شعله ی کوچکیست که در سمت چپ کالبدم هرگز خاموش نمیشود. که بین اینهمه کلیشه، خرقِ عادت کرده و لباس تلقین را هم جسورانه دریده و از تن به در کرده است. این همان شمعیست که زیر خاک و روی باد هم روشن است. سری سبز و خیال نمردن . شمعی که هیچ فلسفه ای خاموشش نمیکند. نوری که در روزهای کزا باید باقی بماند ! در طواف و تقدیس این نور کدام را باید سوزاند؟ 

دلمان میخواست

اینجایی که توی تصویر میبینی قبلاًها محل زندگی علی حاتمی بوده، ته بن بست گل یاس توی نجات الهی، ما دلمان میخواست دستت را بگیریم ببریم بنشانیمت روی یکی از همان میزهای دو نفره ی کنار حوض، بعد با هم ظرف های تا به تای ریخته توی حوضش را به سخره بگیریم و گلدان بی آب و ترکِ مرمرینِ روی میز را نقادانه به بحث بکشیم. بعد با هم سر اینکه پسر میز بغلی خارجیست یا ایرانی مناظره کنیم. بعدش هم احتمالاً باید قانعت میکردم که لوسترهای روی درخت سیم کشی دارند و روشن میشوند. دلمان میخواست کمی با ویگن همخوانی میکردی و از عکسمان که توی حوض افتاده بود پرتره میکشیدی. راجع به نِی های کم قُطرِ معجونم غر میزدی و ...

توجیهم میکردی که برای باریستا شدن مناسب نیستیم و اما کافه ای به این زیبایی زدن حتماً مهیّج است

دلمان میخواست دستت را میگرفتیم و توی نشر افق دوتایی غیبمان میزد. از پله های سوره ی مهر پایین میرفتیم و اندر معایب خرید از دستفروشان کتاب انقلاب برایمان نطق میکردی. میله های دانشگاه تهران را مسخره میکردیم و به انگشترهایِ بدلیِ حاشیه خیابان که همه شان برایم بزرگ است میخندیدی. بعد قانع میشدی که بعضی کتاب ها در مغازه ها نایابند و به دریم کچر های روی زمین زل میزدی تا بحث عوض شود. بعد از فلسطین و وصال رد میشدیم و در ستایش کیک های کافه وُرتا به پیکسل فروش ها میرسیدیم و در پیکسل ماه ها و یونیکورن ها و ... گم میشدیم. شاید هم قبلش دعوامان میشد که برای ادامه خیابان گردی از زیرگذر شماره ی ٤ ولیعصر برویم یا از جلوی لمیز از خیابان رد شویم :))

خیالاتی شده ام !! تو را که همان روز اول کشته ام !

عروسی در کشتی

الان چندوقته وسط درس خوندنام تنها چیزی که همش تو فکرمه اینه که عروسیمو حتماً باید تو کشتی بگیرم :)))

راستی، گوارش همچین. بدم نیستا ! البته به جز بحث شیرین اسهال !!

عشق کافی نیست

خب برای خیلی ها منطقی نیست که عشق برای خواستن یک نفر کافی نباشد. برای من ابداً کافی نبود. من بارها برای چشمانت شعر گفتم، خوابت را دیدم. خیالت خوابم را برد و خوابم نبرد. هزاربار آمدم بگویم دوستت دارم و مطمئن شدم که نباید. همانقدر مطمئن که میدانستم دوستت دارم. بارها به دنبال نامت برگشته ام و در گوشه گوشه ی دنیا دنبال خودت گشته ام. میتوانستم بگویم و نگفتم. دوست داشتی بشنوی و نشنیدی، نگذاشتم بشنوی. فراموشت کرده ام اما هنوز مثل گلبولهای قرمز در رگم میدوی. نگفتم دوستت دارم چون نخواستم. نخواستم داشته باشمت. نخواستم چون برای هم نبودیم. آفرینش مربوطی نداشتیم. اما هرچه بود درونت چیزی بود مثل آهنربا و من قطعه قطعه آهن بودم، فولاد بودم، فلز بودم...

من دوستت دارم و ایکاش بدانم کی میمیرم. آنروز حتماً صدایت میزنم.

ترفند

چیزی که داشتیم را از ما گرفتند و با صدهزار ترفند همان را بهمان باز گرداندند و ادعا کردند که چیز بهتریست، که چیزی بهتری نصیبمان شده :/

به خودت برگرد

داری خودت را به کشتن میدهی

داری ثانیه ها را به پای خودخواهیت پیر میکنی

ایستاده ای از پا در آمدن خودت را ببینی

داری لباسی که به اینجا تعلق ندارد را پاره میکنی؟

داری تنت را میسوزانی احمق

مغزت پر از پروانه بود 

عبورت از باغ، تمام تخم های ملخ خورده را بارور میکرد

صدایت شریان حیاتی یک جماعت منفعل بود

روحت بارانی بود بر دشت عقیم بی پاسخ

اشکت تمام شقایق ها را میسوزاند و همه ی لاله ها را واژگون میکرد

نبودنت یأس عمومی جوامع مدرن بود

قهرت شبحی از بطلان انگیزه و امید بود

تو تمامِ مفاهیم عاشقانه ی مولانا بودی

تو شمس بودی، تو خود مفهوم بودی و همه گمگشته ات

تو نقطه ی ذوب تمام قلبهای منجمد جهان بودی

نه که در دیده ی مجنون نشسته باشم

تو واقعاً زیبا بودی

به خودت برگرد، زنده شو

زنده شو تا تمام سونامی های جهان آرام بگیرد

تا تمام پیله ها جوانه بزنند

تا تمام باغ برقصد

تا رخوت و رکودی به تمامی مغضوب شود..

خیال

از تغییر عاداتش، بگویم از اینکه بالش زیر سرش با زاویه ی سابق کار نمیکند...

اینکه زیاد خواب نمیبیند و خیلی هم سخت به خواب میرود!

اینکه دیگر نه سید مهدی موسوی میخواند نه حافظ، آن وسط ها گیر کرده است.

ازین دختر ٢٢ ساله ی جوان همین بس که هنوز توی خیالاتش دارد توی تدتاک سخنرانی میکند و سوار لاندن آی میشود و کارت طلایی پروازهای پراگ را دارد، که توی بشقاب چینی برایش غذا سرو میکنند و بلیط های کنسرت لودویکو را از دست نمیدهد. حالا قرار هم نیست از آن پیرهن های قرمز دلبر بپوشد که امیلیا کلارک در داستان جوجو مویز پوشیده بود اما کنار سم کلفلین که مینشیند :)

گلفروشی شاید نداشته باشد اما توی خانه اش بوی گلخانه میدهد و دسته های آلسترا مریا تمام آشپزخانه اش را پر کرده اند. برای مهمانهایش ماکارون های رنگی می آورد و یک فنجان قهوه، توی خیالاتش هنوز به قطره های باران روی شیشه جلوی ماشین زل زده و  منتظر است وصال کمی خلوت شود. اینبار شاید چیپ تریلز گوش کند و خوشحال تر باشد. شاید هم باید به خودش بیاید که بابا یه کمی وطنی کار کن، که چه اینهمه اجنبی بازی. آقا خانه اش پر از گل محمدیست، برای مهمانهاش دمنوش گل گاوزبان و سنبل الطیب دم میکند. به جای تارت و ماکارون هم مربای انگور میخورند :)

پشت فرمان هم دال بند گوش میکند. باران روی شیشه هم از نوع ایرانیست و کنار سم کلفلین ننشسته :))) پرواز پراگ هم نه، مقصدش شیراز است و حافظیه های مکرر ! توی تدتاک نه اما توی دانشگاه که درس میدهد. باشد، لاندن آی را هم به لقایش بخشیدیم، او پارک ارم را عاشق است😁